عصرایران- همسایگان عرب زبان ایران بارها و بارها ثابت کرده اند که شایسته نیکی و محبت ایرانی ها نیستند؛ آنها، در نمک خوری و نمکدان شکنی، بسیار سررشته دارند و این، نکته ای است که می بایست دولتمردان ایرانی در تعاملات خود با اعراب بدان التفات ویژه داشته باشند و بدانند که تنها راهی که در تعامل با همسایگان عرب جواب می دهد، اقتدارگرایی و بی توجهی به آنهاست؛ همان روشی که آمریکا و غرب به کار گرفته و  نتیجه نیز گرفته اند.

آمریکایی ها در روانشناسی سران عرب، این را به خوبی دریافته اند و نیک می دانند که آنها استحقاق روابط مبتنی بر احترام متقابل را ندارند بلکه باید با آنها، با صدای بلند سخن گفت والا از هر نرمشی برای سوء استفاده و زیاده خواهی بهره می برند، سوار می شوند و پیاده نمی شوند!

در این باره نمونه های پرشمار تاریخی را می توان ردیف کرد که آخرین آن، مربوط به همین کشور "دوست، برادر و همسایه"(!) عراق است ؛ همان عراقی که یک جنگ هشت ساله علیه ایران آغاز کرد و جبران ناپذیرترین آسیب ها را در تاریخ معاصر بر کشورمان تحمیل کرد، همان عراقی که در زمان زمامداری صدام و نیز در زمان حمله اول آمریکا به عراق، ایران میزبان آوارگانش بود، همان کشوری که سازمان ملل در جنگ هشت ساله، متجاوزش شناخت ولی هنوز حتی یک دلار هم غرامت به ایران نداده است، همان عراقی که پس از سرنگونی صدام، روی کار آمدن دولت جدیدش بدون حمایت های ایران، ممکن نبود و هم اکنون نیز مساعدت های سیاسی، مالی و حتی امنیتی ایران، قرین این دولت است.